Bandiera italiana,

Bandiera nazionale italiana,

czyli włoska flaga narodziła się 14 listopada 1794 roku, jako symbol militarny. Miało to miejsce w Bolonii, stolicy Republiki Cispadańskiej. Wtedy to Giovanni Battista De Rolandis i Luigi Zamboni, użyli jej podczas zamieszek (tumulti) przeciw władzy absolutnej (un potere assoluto), która sprawowała ją nad miastem przez prawie 200 lat. Tych dwóch młodych ludzi, zainspirowało się rewolucją francuską i zapragnęli oni, aby ich bunt miał swój symbol rozpoznawczy. Zamienili oni kolor niebieski na zielony, jednak znaczenie pozostało bez zmian. Cel był jeden, lud we Włoszech, jak ten we Francji dążył do SPRAWIEDLIWOŚCI –Giustizia, RÓWNOŚCI – Uguaglianza, BRATERSTWA – Fratellanza.

Jednak to dzięki Napoleonowi stała się ona oficjalna flagą Włoch, bowiem przyjął on ja do legionu lombardzkiego. Bandera została zaadaptowana przez niego 18 maja 1796. Kilka miesięcy później 28 października, senat boloński stworzył dokument oficjalny, w którym określono, że flaga z trzema rozpoznawalnymi kolorami będzie odtąd używana do identyfikacji Republiki Cispdańskiej. Był to bardzo ważny historycznie moment, bowiem flaga stała się także patriotycznym symbolem dla przyszłych pokoleń.

Podczas swoich początkowych lat istnienia włoska flaga funkcjonowała w dwóch wariantach, pierwszy, w którym klasyczny układ kolorów ułożony był poziomo, oraz drugi z ułożeniem pionowym. Potrzeba jednak było jednoznacznie określić, jak wyglądać ma rozpoznawalny i oficjalny symbol Władcy Włoch. Z tego powodu ostatecznie przyjęto rozmieszczenie pionowe.

Odtąd flaga brała udział we wszystkich walkach o niepodległość. Jej obecny wygląd i status został przypieczętowany 2 lutego 1946. Dwa lata później, w Konstytucji Republiki, artykuł 12 określił jej przeznaczenie. W 1997 roku można było obchodzić 200 lecie jej istnienia.

Flaga Włoch to nie tylko kolory zaczerpnięte z palety barw, pod każdym z nich kryje się głębsze znaczenie:

czerwony symbolizuje krew, cierpienie wszystkich tych, którzy realizowali wspólny sen o wolności i opowiedzieli się po stronie jedności Włoch;
biały co symbolizuje wiarę katolicką i Alpy;
zielony to nadzieja na Włochy wolne i zjednoczone, pragnienie Włochów, którzy poświęcili życie dążąc wiernie do tych wartości. Zielony wiązał się także z typowym dla Italii krajobrazem śródziemnomorskim.Miłośnicy kuchni włoskiej znają zapewne inną interpretację: czerwony jak pomidor (pomodoro), biały jak mozzarella, a zielony jak bazylia (basilico).